Oferta

W naszym gabinecie stosujemy następujące metody rehabilitacji:

Integracja Sensoryczna

Integracja Sensoryczna stanowi takie uporządkowanie (organizację) wrażeń zmysłowych, aby mogły być użyte w celowym działaniu (J. Ayres) Dziecko w trakcie rozwoju odbiera różne bodźce, analizuje je, łączy w jedną całość aby potem zareagować w odpowiedni sposób. Jeżeli dochodzi do zaburzenia tego procesu, może dojść do wielu problemów w rozwoju psychoruchowym. Problemy jakie się pojawiają nie dotyczą wtedy tylko sfery ruchowej, ale również społecznej i emocjonalnej.

Przykłady:

• Wojtek zaraz po narodzinach sprawiał problemy. Strasznie płakał i nie można było go uspokoić, rzadko przesypiał całą noc. Później pomimo tego, że dobrze jadł i szybko rósł, odmawiał przyjmowania stałych pokarmów. Gdy osiągnął trzy lata był strasznie kapryśny, przeszkadzały mu buty, nierówności i szew w skarpetkach, które notorycznie odrzucał. Nauczyciele zwracają uwagę, że nie chce malować lub brać udziału w brudzących aktywnościach. Nie może skupić uwagi, rzuca się na swoich kolegów bez konkretnego celu, lecz gdy jest sam potrafi budować z klocków jak mało kto. Rodzice często poddają się humorom dziecka i zastanawiają się czy to dobrze.

• Gosia jest pierwszoklasistką, jest pulchna i często jakby otumaniona. Wydaje się, że cały świat dookoła jakby ją nudził. Często wpada na meble, przewraca się na płaskim terenie, podczas padania nie broni się, nie zwraca uwagi na normalne dźwięki, szybko się męczy. Wyciągnięcie jej rano łóżka to dla rodziców droga przez mękę. Wszystkie codzienne czynności zajmują jej mnóstwo czasu i zazwyczaj nie wie jak ma to zrobić. Bardzo chce być tancerką, ale jej zapał kończy się w momencie wejścia na salę i założenia kolorowego stroju i butów (wszystko na lewą stronę). Tańczenie jej nie wychodzi więc szybko chce wracać do domu. Pomimo tego, że jest bardzo powolna ożywia się jak przyjmuje różne dziwne pozycje np. wiszenie głową w dół, lub huśta się przewieszona przez brzuch. W szkole zazwyczaj siedzi i nie utrzymuje kontaktów z innymi dziećmi i łatwo się poddaje i traci zainteresowanie.

• Franek ośmiolatek, jest w ciągłym ruchu, stuka palcami, długopisem w stół, szybko przerzuca kartki, zgrzyta zębami, rzuje mankiet od swetra. Jego nogi są w ciągłym ruchu, nawet jak siedzi to podskakują mu kolana, wyskakuje jak z procy gdy Pani w szkole prosi go, żeby wytarł tablicę. Swoją aktywnością przeszkadza dzieciom w klasie i nauczycielom. Podczas lekcji plastyki Pani przygotowała w butelkach rozwodnione farby, Franek oczywiście już stał koło nich i podskakiwał. „Poczekaj na inne dzieci” mówiła Pani, lecz gdy tylko się odwróciła butelki leżały już na ziemi. „To nie ja! Ja nie chciałem! Dlaczego to zawsze mi się przytrafia!” krzyczał Franek.

NDT-Bobath

Jest to metoda wymyślona w latach czterdziestych dwudziestego wieku przez Karela i Bertę Bobath. Bardzo skuteczna w leczeniu zarówno dzieci jak i dorosłych. Oparta jest na wiedzy neurofizjologicznej i dzięki swojej specyfice jest stosowana u dzieci w różnym wieku i z różnymi zaburzeniami ( nie tylko neurologicznymi). Istotą tej metody jest znajomość prawidłowego ruchu człowieka. W terapii dziecka istotna jest znajomość przebiegu prawidłowego rozwoju. Prowadzi się stymulację tzw. Punktów kluczowych m.in. głowy, obręczy barkowej i miednicznej. Dzięki tej metodzie możliwe jest normalizowanie napięcia mięśniowego, które nie leczone może prowadzić do zaburzeń w dalszym funkcjonowaniu. Bardzo ważne jest w prowadzanie tej metody w normalne aktywności dna codziennego (np. pielęgnowanie, ubieranie, karmienie itp.)

PNF

Jest to jedna z metod neurofizjologicznych zapoczątkowana w latach czterdziestych dwudziestego wieku prze dr Kabata i fizjoterapeutkę Margaret Knott. Wykorzystuje w swym zakresie użycie konkretnych wzorców ruchowych i technik do osiągnięcia celów (m.in. poprawienie zakresu ruchu, efekt przeciwbólowy, wzmocnienie napięcia mięśni, poprawienie funkcji). Jest jedną z metod funkcjonalnych stawiającą duży nacisk na przywrócenie prawidłowej funkcji uszkodzonej lub zaburzonej części ciała lub całego ciała. Ważną cechą jest irradiacja, czyli możliwość wpływania na napięcie mięśni przez oddalone od problemu części ciała, np. wykorzystując wzorce ruchowe łopatki możemy budować napięcie mięśniowe na kończynie dolnej, która aktualnie znajduje się w opatrunku gipsowym lub innym unieruchomieniu.

Taping Medyczny

Jest to metoda wykorzystująca specjalne plastry w celu normalizacji napięcia, poprawieniu stabilności, poprawieniu funkcji danej części ciała, zlikwidowaniu obrzęków itp. Opiera się głównie na specjalnych właściwościach elastycznych plastrów, które poprzez odpowiednią aplikację dają określony efekt. Jest to bardzo dobra metoda wspomagająca pracę innymi metodami.

Polityka prywatności

Ta strona używa plików cookies. Pliki te używane są na stronie w celach statystycznych. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookies. Więcej o plikach cookies dowiesz się w tym miejscu